Przyczyny powstawania choroby nadal nie zostały do końca wyjaśnione. Przypuszcza się, że zmiany powstają w wyniku odpowiedzi limfocytów T na nieznane antygeny. Niektórzy lekarze uważają, że jest prekursorem ziarniniaka grzybiastego, czyli jednej z form chłoniaka skóry. Dermatolodzy podkreślają, że nie ma związku ze znaną chorobą, jaką jest łuszczyca.
JAKIE SĄ OBJAWY SKÓRNE
Wyróżnia się dwa rodzaje przyłuszczycy plackowatej: drobnoogniskową oraz wieloogniskową.
Przyłuszczyca plackowata drobnoogniskowa, która utrzymuje się przez wiele lat. Częściej występuje u mężczyzn i objawia się pojawianiem się ognisk rumieniowo-złuszczających na kończynach oraz tułowiu. Mają regularne kształty, jednolite zabarwienie i nie powodują większego dyskomfortu lub świądu.
Przyłuszczyca plackowata wieloogniskowa typu zapalnego to już bardzo rozległe zmiany skórne, o nierównomiernym zabarwieniu. Często są wielkości dłoni i obejmują tułów oraz kończyny. Zmiany chorobowe mogą przekształcić się w chłoniaki typu T.
Przyłuszczyca plackowata wieloogniskowa typu poikilodermicznego to zmiany utrzymujące się nawet do kilkudziesięciu lat i mogą przerodzić się w zierniaka grzybiastego. Bardzo często pierwszym niepokojącym objawem jest śwąd. Zmiany skórne zwykle pojawiają się na biodrach, pośladkach i tułowiu. Mają formę nieregularnych kształtów, przebarwień, bibułkowatego zaniku skóry, przebarwienia, siateczkowatego poszerzenia drobnych naczyń krwionośnych.
Jak wygląda badanie?
Diagnozę może postawić lekarz po wykonaniu wywiadu z pacjentem oraz pobraniu wycinka do badania histopatologicznego. W mikroskopowym obrazie zmiany, obserwuje się olbrzymie zgrupowania limfocytów, głównie komórek T supresorowych w okolicy naczyń. Część erytrocytów sięga aż do naskórka, gdzie może dojść do zwyrodnienia siateczkowatego i martwicy.
Leczenie
Najlepsze efekty przynosi stosowanie sterydów oraz wykonywanie fototerapii z zastosowaniem promieniowania UVA, UVB. Wygląd zmian ulega chwilowej poprawie dzięki naświetlaniom słonecznym lub fotochemiotaerapii PUVA. Przyłuszczycę typu poikilodermicznego leczy się miejscowo emolientami, maściami obojętnymi lub glikokortykosteroidowymi, jak również preparaty zawierające inhibitory kalceneuryny. Często stosuje się także leki przeciwhistaminowe oraz antybiotykoterapię doustną. Do najbardziej popularnych należą tetracyklina, erytrocyna, doksycyklina. Co należy podkreślić, terapia z zastosowaniem antybiotyków to okres zaledwie 3-4 tygodni.
Zdarza się, że zmiany skórne ustępują samoistnie, jednak są to bardzo rzadkie przypadki. Zwykle przebieg choroby ma charakter przewlekły i może trwać nawet 25lat. Pacjenci z tymi dolegliwościami, pomimo że nie skarżą się na uczucie dyskomfortu, muszą być pod stałą opieką lekarską ze względu na możliwość przerodzenia się zmian w ogniska nowotworowe. Dermatolodzy ostrzegają, że pojawienie się śwądu oraz nacieków budzi niepokój. Dlatego niezwykle ważna jest obserwacja swojego ciała i zgłoszenie się do specjalisty niezwłocznie, kiedy coś nas zaniepokoi.