Uważana za jedną z powszechniejszych i najczęstszych wad wrodzonych spotykanych u noworodków i niemowląt, dysplazja stawu biodrowego, to niepełne wykształcenie się stawu biodrowego. Jak pokazują badania, wada znacznie częściej dotyka dziewczynki.
U blisko od 2 do 4% wszystkich polskich noworodków diagnozowana jest dysplazja stawu biodrowego, czyli niedorozwój panewki stawowej ( łac. dysplasia coxae congenita, z ang. hip dysplasia), jednak choroba znacznie częściej dotyka dziewczynki, niż chłopców. Ocenia się, że wada może mieć charakter dziedziczny. Nieleczona lub też nieleczona prawidłowo, dysplazja może prowadzić w późniejszym etapie rozwoju dziecka do powikłań w postaci nadwichnięcia lub zwichnięcia stawu.
Dysplazja stawu biodrowego – przyczyny
Na występowanie dysplazji u noworodka ma wpływ kilka czynników:
– czynniki genetyczne(prawdopodobieństwo określane jest na podstawie metody Waynne’a-Daviesa – przy czym w przypadku jednego chorego rodzica ryzyko wynosi 12%, w przypadku zdrowych rodziców i chorego dziecka – 6%, zaś w przypadku, kiedy zarówno jeden rodzic, jak i dziecko obciążeni są wadą, ryzyko wystąpienia wady u noworodka wynosi już 36%),
– zmiany ułożenia płodu (blisko od 30 do 50% wad ma związek z pośladkowym ułożeniem dziecka),
– ultrafizjologiczne ułożenie kończyn dziecka (w tym: zanik stropu panewki, koślawość szyjki kości udowej, ułożenie z nieprawidłowym zgięciem i odwiedzeniem uda),
– zbyt gwałtowne wyprostowanie nóżek noworodka podczas porodu lub podczas mierzenia długości ciemieniowo-piętowej,
– zbytnia wiotkość torebki stawowej wywołana obecnością estrogenów. Wiotkość może utrzymywać się przez około tydzień czasu od porodu
Objawy dysplazji stawu biodrowego
Objawami mogący mi sygnalizować dysplazję stawu biodrowego są takie czynniki, jak:
– niestabilność stawu biodrowego,
– skrócenie jednej kończyny,
– kąt antetorsji większy 30°C,
– ograniczone odwodzenie stawu biodrowego (spowodowane przykurczem przywodzicieli),
– asymetria fałdów pośladkowych (przy czym należy pamiętać, że tego rodzaju asymetria może występować również i u zdrowego dziecka),
– nadmierna rotacja w obrębie stawu biodrowego.
Dysplazja stawu biodrowego i jej diagnoza
Przy odpowiedniej i prawidłowej diagnozie dysplazji ważnym elementem jest badanie objawów przeskakiwania (określane mianem Otrolaniego) i wyważania (Barlowa). Ważnym elementem diagnostyki jest również badanie ultrasonograficzne. Na podstawie obserwacji kości udowej i panewki stawu biodrowego ocenia się staw w oparciu klasyfikacji Grafa.
Dysplazja stawu biodrowego – leczenie
Leczenie stawu biodrowego przede wszystkim opiera się na procesie pełnego ukształtowania stawu tak, by w panewce głowa kości udowej było odpowiednio ułożona. Dlatego też dzieciom z podejrzeniem dysplazji zalecane jest szerokie pieluszkowanie.
Inną metodą jest stosowanie aparatów ortopedycznych, takich jak: szyna van Rosena, pajacyk Grucy, szyna Koszli, czy poduszka Frejki (wskazywane jest jej niekorzystne działanie na staw biodrowy dziecka). W przypadku braku postępów leczenia przy użyciu sprzętu ortopedycznego, koniecznym będzie leczenie operacyjne w postaci osteotomii miednicy sposobem Degi (zabieg ma na celu poprawę dysplastyczną panewki).
Egzosomy – rewolucja w regeneracji i odmładzaniu skóry